Schooltijd

Het begint in de periode op het voorgezet onderwijs, een hele grote verandering in het leven die iedereen meemaakt en waardoor ik erg van slag was. Blij met een kans om nieuwe vriendschappen proberen te sluiten, het verleden achter me te laten, maar ook heel erg angstig voor de grote vreemde wereld waarin ik terecht kwam. Waarin ik voor mijn gevoel echt alles opnieuw moest gaan ontdekken en al het vertrouwde achter moest laten. 

In deze tijd was ik ook veel meer thuis te vinden, alleen op mijn kamer. Dit viel natuurlijk niet echt op door het huiswerk waar ik me achter kon verschuilen. Zo hoefde ik niets te zeggen over hoe verwarrend alles voor me was en hoe ik me voelde. Buiten dat had  ik ook wel veel tijd nodig om met mijn huiswerk om te leren gaan. Ik had geen idee hoe ik het moest organiseren en bedacht het ene na het andere plan om er maar het beste van te maken.

In onderstaande brief bleef ik mezelf vragen stellen en kon maar niet op antwoorden komen. Dit is de eerste keer dat ik iets van de vele vragen in mijn hoofd en van mijn gedachten op papier kreeg en schreef tot er niets meer kwam.

Het leven

Wat is nu leven?

Je wordt geboren, er wordt niets van je verwacht. Heerlijk als je zo klein bent.

Je groeit op, wordt ouder, groter en wijzer? Er gaan dingen van je verwacht worden.

Maar waarom?

Als je ouder wordt moet je dingen gaan doen, leren lezen, schrijven, rekenen en nog veel meer wordt er verwacht.

Toch valt dit nog mee wanneer je op de basisschool zit.

Maar daarna?

Je bent oud genoeg en hebt genoeg geleerd om door te gaan naar een hogere school. Je gaat vaak weg van een school in je dorp naar een school in een grote stad.

Een nieuw begin?

Daar word je voorbereid op de rest van je leven. Wat wil je in je leven gaan doen, bedenk dat maar eens even in nog geen twee jaar tijd. Moeilijke keuzes staan je te wachten. Ook krijg je natuurlijk een nieuwe klas. Daar begint de echte ellende. Het is net of iedereen zomaar weet wat ze moeten zeggen en ik……

Ik?

Ik loop er eerst over na te denken wat ga ik zeggen. En dan natuurlijk hoe ga ik het zeggen. Dan alvast de reactie van de ander proberen te peilen. Vervolgens hoef ik niets meer te zeggen, want het onderwerp is alweer voorbij.

Nadenken?

Na de basisschool ben ik bewust geworden van de dingen die ik doe. Van voor die tijd weet ik niet veel meer. Volgens een aantal mensen was ik vroeger de gezelligste thuis, maar dat is nu veel anders. Altijd speelt er iets in mijn hoofd, vooral twee hoofdvragen keren steeds terug als mijn hoofd leeg is. Vergeet ik niets? Wat moet een ander wel niet van me denken?

Waarom heten dingen zo?

Over alles denk ik na. Doe ik dat niet dan ben ik bang dat er iets verkeerd gaat. Alles moet ik kunnen overzien. Waarom hebben woorden een betekenis en waarom hebben voorwerpen een naam? Het zijn letters, maar wat zijn letters? Eigenlijk weet ik het niet.

 
Onbegrijpelijk?

Snap jij iets van het leven, nou ik niet. Waarom is er een wereld en waarom leven wij daarop? Reacties of antwoorden op vragen zijn vaak van anderen gepikt uit een boek of zo. Dat noemen ze een eigen mening, ja mooi geleend dus, omdat je het ermee eens bent. Zelf woorden daaraan geven wordt moeilijk die zijn allemaal al eens gebruikt.

Dankbaar voor het leven?

Vele zeggen dankbaar te zijn voor het leven, maar waarom? Snappen zij het dan wel, waarvoor we leven en leren?

Denken deze mensen niet zoveel na misschien? Dat zal ik zeker niet kunnen zeggen.

Als die ene mens die ervoor heeft gezorgd dat er leven is gekomen er nu eens een handleiding bij had gedaan. Was het dan misschien niet makkelijker geweest? Dan deed ieder wat hij moest doen en hoefde niet een aantal mensen steeds de dingen van anderen erbij te doen. ’t Maakt ook niet uit. Het komt er eigenlijk op neer dat ik niets van het leven snap, want als we er allemaal niet zouden zijn dan zou er ook niemand zijn of niets waar je je druk over hoeft te maken.

Werken en samenwonen

Na het voortgezet onderwijs en het mbo vond ik het wel genoeg. Steeds wennen aan een nieuwe klas, nieuwe leraren, een nieuwe manier van leren. Het samenwerken, de verplichte stages, scripties en werkstukken ik werd er doodongelukkig van. Daarom koos ik ervoor nog een keer te veranderen en er helemaal voor te gaan en ging op zoek naar een baan.

Dit was een goede keus, ik kreeg eindelijk de controle over mijn leven die ik zo graag wilde. Ik had al bijna drie jaar een relatie, kon kiezen wanneer ik wel en niet wilde werken, had tussendoor genoeg tijd om bij te tanken en kreeg na een paar maanden al een vast contract. Tijd voor een volgende stap in het leven, het samenwonen.

Hoe alles mis ging

Na twee jaar samenwonen zijn we getrouwd en probeerden zwanger te worden. Helaas ging het ook twee keer al in een vroeg stadium mis, ik deelde dit niet met anderen, ging gewoon door, maar dat deed niets af aan het verdriet wat ik voelde.

Toen we twee kinderen hadden begon de echte ellende. Het lukte me niet meer om alles te plannen, de boel thuis en op het werk draaiende te houden en ook nog voor mezelf te zorgen. Het huis werd steeds sneller een bende, ik kreeg de ene na de andere nutteloze controle dwang. Die had ik altijd al, maar het werden er steeds meer.

Ik was mezelf niet meer, de controle en het overzicht steeds vaker kwijt en kreeg een steeds groter verlangen terug naar mijn vroege kindertijd. Wat zou het fijn zijn om weer even niks te moeten. Even alleen zijn zonder ook maar iemand om je heen. Dat verlangen werd soms zo groot dat ik er liever niet meer zou zijn, zodat ik echt rust zou hebben. Weer schreef ik alles van me af wat in me op kwam tot mijn hoofd helemaal leeg was.

Moe, alleen maar moe van alles. Alles wil ik goed doen en het liefst voor iedereen, maar het lukt niet. De kinderen tijd en aandacht geven, maar ook zorgen dat alles aan kant is. Die twee dingen samen doen dat gaat niet, maar afzonderlijk is ook een probleem. Dan ben ik te moe, te moe om iets te doen. In mijn hoofd is het een chaos. Wat doe ik eerst, wanneer doe ik dat dan?

De oudste gaat net naar school, nu heb ik tijd, tijd voor de jongste, maar die vermaakt zich wel, ik kan dus ook wat anders doen. Nee! Dat wil ik niet. En toch doe ik het, waarom doe ik dat? Ik hou van mijn kinderen, maar genieten kan ik niet. Alles moeten regelen. Help ik verzuip! Steeds alles vooruitschuiven, denken het komt wel goed als we dit of als dat, maar niets werkt. Niemand om mee te praten en iemand lastig vallen wil ik niet. Zo ben ik niet, maar ik herken mezelf niet meer.

De kinderen schreeuwen, slaan, schoppen, het doorbreken lukt vaak nog maar net. Ik wil rust, alleen maar slapen, geen kind midden in de nacht langs het bed. De rust zelf, georganiseerd, heel veel geduld, maar alles is weg. Ik wil praten, maar hij hoort me niet, hij ziet het niet, begrijpt me niet of kan er gewoon niets mee. Ik zou het niet weten. Alleen maar ruzie om de domste dingen, ik word er zo moe van. Anderen zien het niet, denken dat ik hem niks gun, geen hobby, geen plezier. Dat is het niet, ik gun hem alles, maar niet alleen ik, ook hij is moe. Waarom ziet hij het niet? Hij is niet te genieten, zucht en steunt om…… om wat eigenlijk? De kinderen zijn de dupe, maar waar moeten ze heen?

Soms denk ik waar doe ik het voor. Ik ben alleen bezig om voor anderen te zorgen, maar voor mezelf heb ik geen tijd. Alles draait om de kinderen, het huis en het werk. Ik mis de warmte die ik voelde toen we elkaar net kende, even knuffelen, gewoon ‘dat gevoel’. Ik word geleefd door alles en iedereen, ben bang om iets te zeggen, want dan zeg ik het verkeerd. Gewoon iemand om mee te praten, geen oordeel, niet denken dat je weet hoe ik me voel. Hoe kan iemand dat nou weten. Ik begrijp het zelf niet eens.

Schuldig, ja dat weet ik wel. Vooral naar de jongste. Hij krijgt niet de aandacht, liefde en het geduld en dat wil ik zo graag geven. Ik krijg het gewoon niet voor elkaar. Is het te laat nu, vindt hij me wel leuk als moeder? Met de oudste had ik wel de tijd, geduld en liefde. Ik snap het wel hij was anderhalf jaar alleen. De jongste was altijd nummer twee, niet moeilijk en super snel. Vaak dacht ik zijn tijd komt zo wel, maar dan kwam er weer wat tussen. Hij heeft voor mijn gevoel veel aandacht gemist zonder dat we dat wisten. Ik zou het graag overdoen zijn eerste anderhalf jaar, maar dat is al te laat.

Zo’n lief kind waarom word ik toch zo boos? Meer aandacht geven, met hem spelen. Ik zie toch dat hij ervan geniet. Het zijn hele zeldzame momenten en me daartoe aanzetten kost zoveel energie. Kon ik alles om me heen maar vergeten dat niets me interesseert. Dat wil ik wel, maar ik kan het niet.

Weer moet ik overal over nadenken. Als ik dat niet doe, gebeurt het niet. In theorie is alles zo simpel, maar ik moet iets vinden voor in de praktijk. Iets van een evenwicht tussen alle dingen vinden. Zonder schuldgevoel, een manier om van dingen te genieten in plaats van angst voor wat verkeerd kan gaan. Hoelang is het nou geleden dat ik lekker kon lachen zonder dat ik ergens aan dacht. Ik zou het echt niet weten, want alles wat ik doe moet zin hebben. Waarom eigenlijk, wat maakt het uit? Anderen doen toch ook niet alles met een doel? Of wel? Weet ik veel. Altijd denken wat vindt iemand van mij en dan zeggen dat het me niet interesseert, want dat hoor je toch te zeggen. Het is echt vermoeiend een leven lang dingen doen omdat het zo hoort, want zo staat het in de boeken of zo vinden anderen dat je met elkaar om moet gaan.

Steeds de vragen door mijn hoofd zou ik iets hebben, ben ik depressief of ben ik gewoon gek. Nou ik word er wel gek van in ieder geval. Zolang ik me het herinner vind ik nieuwe dingen eng. Met vreemde mensen praten, verschrikkelijk, wat denken ze van me, zouden ze menen wat ze zeggen of zeggen ze dat omdat ik het graag zou willen horen? Zo graag contact willen met anderen, maar niemand kunnen of durven vertrouwen. Vaak teleurgesteld, maar misschien stel ik ook iedereen teleur.

Vriendschappen bijhouden ik zou wel willen. Ik weet precies ook hoe het moet, maar het lukt niet. Wat moet ik vertellen? Over mezelf praten dat kan ik wel of over de kinderen, maar andere dingen daar weet ik toch niks van, of misschien toch wel, maar wat als de ander er meer vanaf weet dan maak je een blunder. Ach laat ook maar. Zonder vrienden is het makkelijker dan is het overzichtelijk. De wereld is dan klein, voor mij beter bij te houden.

Familie veel te veel, ooms, tantes, neven en nichten, laat maar zitten. Gewoon ons gezin met aanhang en kinderen dat is al moeilijk bij te houden. Ik zou het wel willen op visite, iets afspreken. Denk er vaak aan, waarom doe ik er niets mee? Bang dat ik tegenval, anderen teleurstel? Als ik alles zo goed weet waarom kan ik er niks mee. Dat is zo frustrerend en het maakt me ook boos. Boos dat ik er niets aan doe, want ik weet niet hoe. Boos dat ik zoveel jaar rondloop met al mijn gedachten en boos dat ik ze moeilijk kan verwoorden. Ja op papier dat lukt wel, maar gewoon zeggen wat ik bedoel zonder te struikelen over de woorden, zonder bang te zijn voor de reacties van een ander lukt me niet.